17/03/2013
8am
Wow, de tijd gaat snel!! Het is vandaag al mijn allerlaatste dag in Varanasi. Raju is steeds overal aan het koken of poetsen en hij doet dat telkens enorm nauwgezet. Hij benoemt dit al lachend als 'karma yoga' en yep, die term ken ik vanuit de yogaweekends! Wanneer ik opsta en bekom van een deze keer toch iets minder comfortabele nacht op de stenen vloer, krijg ik op het terras een dampende kop cinnamon tea voor mijn neus samen met 'some biscuits'. Er zijn ergere manieren om de dag te beginnen :-).
Het heeft vannacht weeral geregend, nu rond een uur of vier, en je voelt ook aan de lucht dat het weer veranderd is. Dit is volgens Brigitte niet normaal voor deze tijd van het jaar hier in Varanasi. Zelfs de apen zijn in de war. Geen stukje blauwe lucht is er te zien, geen sprankeltje zon, alleen maar een dik, wit, wollig deken aan de ochtendhemel.
Iets later maakt Brigitte banana porridge ( met honing!) als ontbijt. Er wordt vaak fruit gedoneerd aan de tempels, en soms krijgen ze, zoals nu het geval is, zoveel bananen dat ze er wel iets mee moeten doen om ze verwerkt te krijgen en niet te hoeven weggooien. Van de honger ga je hier dus zeker niet omkomen, amai :-).
Wanneer Brigitte op baba begint te vitten, kan hij soms zo olijk reageren dat ze er zelf om moet lachen. Vervolgent volgt een typische discussie:
Brigitte: 'You put the food on the plate.'
Baba: 'You put the food on the plate.'
Brigitte: 'No, you put the food on the plate.'
Baba: 'No, you put the food on the plate.'
Brigitte: 'No, no, YOU put the food on the plate.'
Baba: 'OK, I put the food on the plate. Hare Krishna, Hare Krishna.' - met echt een megagrijns, hij vindt het heerlijk om zijn vrouw te stangen :-). Echt komisch om te zien!
Interessant om weten: er zijn hier blijkbaar government shops waarvoor elke (Indische?) inwoner een rantsoenkaart krijgt. Hiermee kan je een beperkte hoeveelheid basisproducten (bv. rijst, wheat, ...) aankopen per maand. De kaart van baba wordt door zijn moeder gebruikt, samen met zijn jongere broer en diens vrouw die nog bij haar wonen. De vijf zussen zijn allang uit huis maar komen blijkbaar nog geregeld op bezoek. Om hen van eten te voorzien wordt dan van baba's kaart gebruik gemaakt.
Zakjes met eten die open zijn, bijvoorbeeld van biscuits, worden bewaard in kleine plastic zakjes waar eerst de lucht zoveel mogelijk wordt uit gelaten, en die dan stevig worden dichtgeknoopt.
Albert komt er even bij zitten. Hij verblijft ook tijdelijk in de ashram, draagt steeds een of ander wit gewaad (hoort bij de ashram waar hij toe zou behoren, ok :-)), is van Duitse afkomst en geeft ook training in transcendente meditatie in Duitsland en ja... Albert is Albert. Hij doet een beetje uit de hoogte, verheven (ben ik al helemaal allergisch voor, je kan ook mediteren en lekker normaal blijven doen, voeten op de grond is echt niet zo slecht hoor :-)) en volgens baba en Brigitte sprak hij geen woord... tot de twee jonge, knappe Nederlandse meisjes arriveerden en stille, ingetogen Albert veranderde in een spraakwaterval en zelfs aanbood dat ze hun tent in zijn slaapkamer mochten zetten. Behulpzaam toch, die Albert. En vooral ook zooo doorzichtig :-). Hij eet blijkbaar niets van het Indische eten hier en zit dan ook elke dag in de German Bakery. Binnenkort zet hij zijn reis doorheen India verder.
10.30am
Ben lekker op mijn gemakje (en in mijn eentje, eindelijk nog eens!) langs de oevers van de Ganges aan het kuieren en de verschillende ghats aan het bewonderen. Soms komen er mensen langs die me per se armbanden of kettingen willen verpatsen, maar na 'No... No... NO, THANK YOU!!' en een felle blik, laten ze me weer gerust. Ik weiger mijn pas te versnellen wanneer mensen me komen lastig vallen en blijf op mijn eigen, relaxte tempo verder wandelen.
Raju vertelde me eergisteren dag hij iets aan zijn knie gehad heeft, waardoor hij nog moeilijk kon lopen, maar ondertussen ging het alweer wat beter. 'The God gives disease, the God takes it away again.' Zo simpel kan het soms zijn dus :-). Toch merk je dat hij nog altijd moeizaam de trappen oploopt, maar naar eigen zeggen is hij weer helemaal gezond.
Brigitte vindt de straathonden hier helemaal 'shanti' (schattig vermoed ik) en dat is ook zo. Ik ben zelf meer een kattenmens, maar de straathonden hebben echt een lieve blik, zitten over de trappen aan de oevers van de Ganges achter elkaar aan te roetsjen, slapen opgekruld op straat, ... Een heel verschil met de agressieve straathonden met lege blik in Venezuela.
Op een gegeven moment zit ik op een van de trappen aan de oever van de Ganges en drie straatkinderen komen me bijna de pen, waarmee ik in mijn reisdagboek aan het schrijven ben, uit mijn handen trekken, willen mijn bril van mijn neus trekken, in en aan mijn rugzak zitten, ... Ik word kwaad en duw ze meteen van me af. Ze vragen om geld, zijn erg handtastelijk en proberen me af te leiden. Uiteindelijk gaan ze weg, wanneer ik duidelijk maak dat ik daar echt niet mee gediend ben, en wanneer ze weglopen, zwaaien ze heel schattig, roepen ze 'Good night! Bye, good night!'. Oohh, heb al bijna spijt dat ik boos geworden was ;-).
Het is hier echt wel fijn om rond te wandelen aan de ghats, haast onwerkelijk bijna om te zien. Net keek ik naar de Ganges, het uitzicht, de bootjes, ... en het was net alsof ik naar een reportage op tv aan het kijken was. Ik keek even naar beneden: zwarte sportschoenen, felgroene Indische broek, felgroene Indische kurta aan... Yep, I'm not dreaming, this is definitely real... Cool :-).
Ondertussen is er zoveel bedrijvigheid aan de oevers dat je haast ogen tekort komt. De ene Indier masseert de andere, die languit op zijn buik op een dekentje op een van de trappen ligt; een gezin zit onder een grote, rieten parasol en het zoontje zijn gitzwarte haar wordt bijgeknipt; een man komt voorbij met een stralende glimlach, wijst op mijn bril en zegt 'You have great bindi! Very nice!' en ten slotte word ik aangesproken door vader en zoon uit Calcutta waarvan de vader mij aan zijn zoon probeert te koppelen. Hij komt hier 'service' doen en vader komt hem hier droppen. Moet echt terug naar de ashram, bye now :-).
Rechte rug, rechte schouders, een open mind en op je eigen tempo hier rondwandelen en eigenlijk valt het dan heel goed mee kwestie van lastig gevallen te worden.
11am
Brigitte en ik zitten samen in een tempeltje te wachten op een bezoek van haar ayurvedische dokter. Ze vertelde me dat in de ayurvedische geneeskunde vaak preventief gewerkt wordt, zodat je niet steeds tot het punt moet komen waarop je medicatie dient in te nemen. Preventie gebeurt door cleansing (bijvoorbeeld 2-3 liter zoutwater opdrinken en dit vervolgens uitbraken), yoga, voldoende rust en de juiste voeding. De consultatie met de arts is gratis, voor de medicatie die hij eventueel voorschrijft moet je wel betalen omdat die vers bereid wordt verderop hier in de stad.
Bij de vraag of Brigitte echt gelooft in die godenverhalen, wacht ze even voor ze antwoordt, alsof ze het voor zichzelf ook even dient te plaatsen, en vervolgens zegt ze dat het vooral om de onderliggende boodschap gaat. De mythologie erbij is nodig om de juiste sfeer op te roepen en de juiste boodschap over te brengen.
We zijn nog altijd op de arts aan het wachten, ondertussen zijn er nog een aantal mensen bijgekomen die ook 'medisch' advies nodig hebben. Een van hen is een astroloog en hij merkt op dat hij aan mij ziet dat ik erg 'choosy' ben en graag zelf kies wat ik wil en doe. We gaan er niet verder op in en een tijd later verschijnt de arts, hij was nog even in de bibliotheek want hij had een bepaald boek in het Sanskriet nodig voor zijn consultaties. Zijn naam is Mahesh Mishra en blijkbaar werkt hij mee aan heel wat wetenschappelijke artikelen over empirische evidentie van de ayurvedische geneeskunde.
2pm
Net effe gaan bloggen, ondertussen heeft Raju mijn kapotte schoenen laten repareren. De zolen hingen helemaal los en ik vroeg in de ashram of ze toevallig plakband hadden :-). Neenee, een veel betere oplossing was blijkbaar om voor een verwaarloosbare 25 rupees mijn schoenen te laten plakken en vastnaaien. Ze kunnen er weer tegen!
Ondertussen is er al heel wat uren geen elektriciteit meer in de ashram waardoor ze ook geen watertoevoer meer hebben. Dit maakt dat ze nog slechts een halve liter water hebben om het toilet door te spoelen (ja, alles is hier handmatig :-), en de douche is gewoon een kraantje op kniehoogte). Oh boy! Maar in het ergste geval kunnen ze blijkbaar wel altijd terecht bij Punja Guesthouse hier in de buurt.
Brigitte voorziet ons van aloo jeera, 'aloo' staat voor aardappelen en 'jeera' voor komijn. Trouwens, gisteren kregen we verse papaya besprenkeld met fresh lemon juice en black salt. Ronduit goddelijk! Ik heb nog steeds last van netwerkproblemen met mijn Indisch gsm-nummer en kan geen smsjes of telefoontjes ontvangen of zelf sturen/plegen. Ik zit wat met mijn gsm te prullen tot me opeens opvalt dat er een aantal vaste nummers geprogrammeerd staan op mijn Indische SIM-kaart, gaande van AL cricket (AL staat voor Airtel, mijn operator hier), AL friendzchat, AL entertainment tot ambulance, Delhi police, fire, doctor on call, anti ragging, anti obscene, anti-stalking, railway inquiry, rape crisis cell, women helpline en jawel, zelfs het nummer van de women commission (die ook zo tegen dat Indisch nummer waren dat weggestemd werd op die Indische radiozender).
4.30pm
Net de Golden Temple bezocht, samen met Brigitte, en dat was een hele belevenis. Eerst kocht je buiten een bloemenkrans die bewaard werd in een soort kelkje van bladeren, en aan dat kraampje, voor de ingang van de tempel, kon je je schoenen al uitdoen. De man bewaarde ze voor je. Yep, iew iew op mijn blote voeten op de vettige straten van Varanasi, het was echt even verstand op nul zetten. We sloten aan in de lange rij half hysterische Indiers die allemaal tegelijk binnen wilden en ik werd op een gegeven moment hierdoor bijna tegen de muur gesmakt waardoor ik, uit zelfbehoud, ook maar het nodige ellebogenwerk vertoonde :-). Op een gegeven moment moesen we allemaal wachten omdat een grote groep sadhu's, wel 40-50, de tempel betraden en zij kregen de absolute voorrang. Er was ook een lady baba bij, een frele, mooi meisje met lange haren, die Brigitte helemaal vetederde. Ze wilde de lady baba zo in haar armen sluiten. Toen we het er later over hadden met baba Raju, bleek dat hij haar kende en dat ze in het verleden een professioneel gevechtspilote was.
Toen we eindelijk het domein van de Golden Temple mochten betreden, werden we eerst gefouilleerd door een vrouwelijke agente, waarvan haar collega erg nieuwsgierig was naar ons land van herkomst. We liepen verder over een loper van kunstgras en moesten onderweg ons aan een onooglijk bureautje laten inschrijven met ons paspoort. Dan mochten we eindelijk de Golden Temple van Varanasi betreden en in een van de vele hoekjes kon je je bloemenkrans offeren, of door hem zelf in een soort kuil te gooien, of door hem aan de in het wit gehulde brahmin te geven die gehurkt neerzat in de hoek. Mensen stonden te drummen om hun bloemenkrans in de kuil te gooien, melk eroverheen te gooien en de gouden 'bel' die hierboven hing aan te raken. Ellenbogenwerk deel II dus ;-). Brigitte raadde me aan om mijn krans aan de brahmin te overhandigen, wat ik dan ook deed, en met een bijna aangeboren lenigheid gooide hij me, vanuit de hoek, in ruil een andere, met zurige melk besmeurde bloemenkrans om mijn nek. Flats, ik voelde meteen de zurige geur van de melk in mijn kleren trekken, zeker met dat warme weer. Me hierna niet kunnen douchen in de ashram wegens gebrek aan water, en de wetenschap dat een douche eigenlijk pas voor de avond erop zou zijn na die ontzettend lange treinreis, maakten dat ik blij was dat ik dat zompige ding van mijn nek kon afhalen eens we terug in de ashram waren.
Na het bezoek aan de Golden Temple gingen we onze sandalen terug oppikken bij bloemenman en daarna trakteerde ik op chai. We plaatsten ons in een ontzettend smerig theetentje, maar volgens Brigitte hadden ze hier ontzettend lekkere masala tea die geserveerd werd in kopjes van aardewerk, die na gebruik weer werden weggegooid (omdat je die niet fatsoenlijk kan proper maken). Het was inderdaad lekkere chai en daarna keerden we terug naar de ashram.
Voor mjn vertrek richting Delhi/Amritsar wilde ik toch nog even een laatste amazing lassi gaan drinken in de Blue Lassi Shop. Baba vergezelde me en ik bestelde ook voor hen eentje (je moet weten dat ik gratis bij hen verblijf en een vrijwillige donatie kan geven voor ik de ashram verlaat, als je dan ziet hoeveel moeite ze voor je doen omdat het nu eenmaal hun missie is om andere mensen gelukkig te maken...). We besloten om de lassi's niet ter plaatse op te drinken, maar mee te nemen naar de ashram zodat we die met ons drieen konden consumeren. Terwijl we op de lassi's aan het wachten waren, waren baba en ik aan het babbelen. Sommige toeristen waren zo door hem gefascineerd dat ze stiekem foto's van ons namen, grappig :-). Soms zag je buiten op straat weer een overledene op een houten draagberrie passeren... Zo zie je hoe de dood hier zo een normaal onderdeel van het leven is. Eenmaal terug in de ashram was het zalig genieten van mijn verse papaya chocolate lassi, die zo mogelijk nog beter en lekkerder was dan de versie met banaan en granaatappel. Yeah baby, give it to me, mmmhhhh!!!! :-)
De straten van Varanasi... Als ik er een laatste blik op werp, bedenk ik me dat je in de Trotter behoorlijk gewaarschuwd werd om niet uit te glijden in de koeiedrek (en zie hoe ik van een heel smakelijk naar een ontzettend wansmakelijk onderwerp hop :-)) en ik vond dat al zo raar toen ik dat van tevoren las. Tot nu toe had ik daar nog geen problemen mee gehad. Maar eens daar... weet je helemaal wat ze bedoelen. De straten zijn soms besmeurd met uiteengereden en -gelopen koeiedrek, omdat het nu eenmaal ook enorm smalle straatjes zijn waar iedereen door moet: wandelaars, koeien, ossen, fietsers en scooters. En toch is het er tegelijkertijd supergezellig en kan ik de sfeer moeilijk vergelijken met de andere steden die ik tot nu toe bezocht heb hier in India. Varanasi doet je wat en zou sowieso op je 'to visit' list moeten staan, neem dat maar van mij aan!
Na een hartelijk afscheid in de ashram, komen Brigitte en baba mee tot aan het grote plein waar ik een motorriksja neem tot aan het treinstation. Voor ik vertrek, koop ik nog snel een ketting en slot om mijn bagage te kunnen vastketenen in de trein (geloof me, het is nodig), dan volgt nog een laatste afscheidsknuffel (waarvan baba een beetje verschiet, zo midden op straat :-)).... en it's time to go! Blijkbaar is het dezelfde bestuurder van de motorriksja die me een paar dagen geleden ook, samen met baba, is komen afhalen. En dan gaat het avontuur weer verder... Op naar Amritsar!
